De meeste mensen weten meer over de werking van hun fiets dan van hun hersenen. Dat gold zeker ook voor mij, ook al bewoog ik me al een flink aantal jaren in de wereld van leren en ontwikkelen. In die wereld raakte ik hoe langer hoe meer gefascineerd door de vraag: hoe leren mensen nou eigenlijk? Met als logische vervolgvraag: hoe richt je dat leren het meest effectief in?
Breinleren
Veel aanwijzingen daarvoor zijn natuurlijk te vinden in de psychologie en de onderwijs- en opleidingskunde. Daar kun je als professional in leren uitstekend mee uit de voeten. Toch zei mijn intuïtie mij dat er iets ontbrak aan deze benaderingen. Gevoed door de eerste uitingen van brain based learning die overwaaiden uit de Verenigde Staten, ontdekte ik dat dit voor mij de ‘missing link’ vormde.
Want wat is er nu logischer dan leren zó in te richten dat het aansluit bij de werking van ons ‘leersysteem’, de hersenen? De werking van ons brein geeft tal van aanwijzingen om leren effectiever in te richten. Bijvoorbeeld dat je pas na zes weken regelmatig oefenen een nieuwe vaardigheid onder de knie hebt. Dat het gebruik van meerdere zintuigen tegelijk het leren intensiveert en dat leren samen met een ander sneller gaat en dat emoties een grote rol bij het leren spelen. Al deze dingen zitten als het ware voorgeprogrammeerd in ons brein.
Ik raakte snel gefascineerd door dit nieuwe veld en wilde sindsdien de gebruiksaanwijzing van het brein verder ontdekken en toepassen. Daar had ik drie redenen voor:
- Het blijkt, ondanks de immense complexiteit van de hersenen, verrassend eenvoudig een aantal breinprincipes direct door te vertalen naar het inrichten en uitvoeren van leerprocessen.
- Er zijn heel veel directe, concrete en praktische toepassingsmogelijkheden.
- Het expliciet maken van de werking van het brein werkt sterk verhogend op de leermotivatie (als je weet hoe je hersens werken, wil en kan je beter leren).
Biografie van Antonio Damasio en David A. Sousa
Antonio Damasio en David Sousa
Antonio Damasio, hoogleraar Psychologie, neurowetenschappen en neurologie aan de University of Southern California, zorgde met zijn boek De vergissing van Descartes (Damasio, 1994) in 1995 voor een doorbraak in het denken over de relatie ratio-emotie en de samenhang tussen hersenen, lichaam en geest.
David A. Sousa maakte (bijvoorbeeld in zijn boek How the brain learns, 2006) als eerste heel zuivere vertalingen van de neurowetenschappen naar leren en opleiden. Zijn vertrekpunt vormen de neurowetenschappen, zijn doel is altijd de praktijk. Zijn eigen brede ervaring in het onderwijs (eerst uitvoerend, later beleidsmatig) vormt hierbij zijn referentiekader. Sousa kan gezien worden als de grondlegger van breinleren.
Websites
Geef een reactie